تو از کدام دیـار آمده ای که بوی بهشت را می دهی...؟؟؟

چند روز پیش از شلمچه، قطعه ای از بهشت که شهدا برای موندنم تو اونجا اشکمو دراوردن برگشتم.

دلم خیلی گرفته واسه لحظه به لحظه حضورم در کنارشهدا، جایی که خیلی حرفا واسه گفتن داری و غروبش خیلی غم انگیزه و به یاد می مونه، جایی که بوی چادر خاکی مادرمون فاطمه ی زهرا(س)رو میتونی استشمام کنی ،

جایی که وقتی رو خاکش می شینی باهات انس می گیره و آرامش خاصی تمام وجودتو می گیره، جایی که خیلیا غروب شلمچه اونجا بودن و موقع برگشت نمی تونستن دل بکنن گویی پاها توان راه رفتن ندارن،

جایی که دوس نداری با کفش رو خاکش پا بذاری،جایی که کربلای ایرانه و مشهدالرضای شهدا، آرزوی هممونه که یه روزی بریم حرم اربابمون یاحرم امام رضا(ع).

به شلمچه که میرسی وقتی از اتوبوس پیاده میشی و پاتو رو خاک شلمچه میذاری سریع میری کنار فنس ها یا رو به کربلا می شینی و شروع می کنی به درد و دل کردن با شهدا،

آخه شلمچه نزدیکترین خط مرزی به کربلاست و حدود ۲ ساعت و نیم با کربلا راه داره یه زیارت عاشورا میخونی و از همون جا با اشک چشم یه سلام به امام حسین (ع) میدی و بهش میگی آقا جون درسته دعوتم نکردی بیام کربلا و بین الحرمینتو ببینم ولی اومدم کربلای ایران و بوی کربلاتو احساس میکنم و اینو مدیون لطف خدا و دعوت شهدامیدونی... خلاصه اینارو گفتم تا بدونی کجا بودیم،

و انشاا... عزیزانی که تا حالا نرفتن بدونن به چه مکان مقدسی میرن...

در مسلخ عشق جز نکو را نکشند
روبه صفتان زشت خو را نکشند

گر عاشق صادقی ز مردن نهراس
مردار بود هر آنکه او را نکشند

من از اهالي ديار عشقم من از قبيله و تبار عشقم

هنوزم از دم امام امت هلاك عشق و بي قرار عشقم

عشق يعني يه پلاك كه زده بيرون از دل خاك

عشق يعني يه شهيد با لبهاي تشنه سينه چاك

عشق يعني يه جوون يه جوون بي نام و نشون

عشق يعني يه نماز با وضو گرفتن توي خون

عشق يعني يه پلاك كه زده بيرون از دل خاك

عشق يعني يه شهيد با لبهاي تشنه سينه چاك

کجایند مردان بی ادعا:

و اما بعد از گذشت 29 سال از شروع جنگ تحمیلی ما چه میکنیم؟

ما با خیال راحت پا بر روی خون شهیدان میگذاریم وو اصلا از آن ها یادی نمیکنیم و فقط و فقط برای آسودگی خاطر خودمان کوچه ها و خیابان ها را با نام آن ها تزئین کرده ایم ! آیا شهدا رفتند تا با رفتنشان باعث تصاحب نام کوچه ها شوند؟؟

یا رفتند تا با رفتنشان به ما رسم عاشقی و زندگی بیاموزند؟؟

آه و صد هزار افسوس از بی خبری و نا آگاهی ما!!

یادمام رفت که چرا رفتند شهدا...

فراموششان کردیم اشتباه کردیم اگر آن ها نبودند  الان معلوم نبود  چه بلایی سر ما میامد، ایران الان می شد افغانستان یا عراق کدام این ها بود؟؟

چه کسی بر سر ما حکومت می کرد.. واقعاً پدری مهربان چون آقا سید علی بر ما رهبری می کرد؟؟

ای خواهر و ای برادر من کمی تفکر کن و ببین چرا به این روز و حال افتادیم؟

چرا بی حیایی عادتمان شد چرا لباس های زنان و مردانمان کوتاه تر شد، چرا جوانانمان آلوده ی پلیدی ها شدند تفکر کن و آخر به این نتیجه خواهی رسید که همه ی این ها به خاطر فراموش کردن شهداست، اگر با آن ها انس گرفته بودیم حالا بیشتر با خدا دوست بودیم و دیگر دوست تنها ییهامان شیطان و گناه نبود...

واقعا شهیدان از روی شما شرمنده ایم!!

«بسم رب الشهداء و الصدیقین»

                  شلمچه!

سکوتت درمان فریاد بی صدا و غروبت درمان وجود بی طلوعم هست...

خوشا به حالت که خدایت چنین عزتی برایت رقم زده!

صبح تا شب بي قرار شب دو چشم اشكبار
گونه ات تر مي شود مادر شب زنده دار
مي چكد بر دامنت نم نم و بي اختيار
باغچه از داغ تو لاله آورده به بار
آسمان شب كبود آسمان روز تار
بسته راه ماه را پنجره ديوار وار
زخم هاي با نك حرف هاي زخم دار
مي زند بر سينه غم گريه دار لاله زار
در گذشت لحظه ها مي شماري بي شمار
فصل ها را با خزان ابرها را با بهار
چارده قرني شده چارده سالي كه يار...
ماند از او پيش تو عكس هاي يادگار
دلخوشي ها رفت با رفتنش از اين ديار
چشم تو مانده به راه انتظار و انتظار
بازهم دلواپسي باز هم اميدوار ...

                       کجایید ای شهیدان خدایی،  بلا جویان دشت کربلایی...

    شـهـیـدان زنـده انـد، الله اکبـر...

         عشق یعنی استخوان یک پلاک

                                            سالا تـنهای تـنها زیر خاک...

               این کیست که سیمای حسینی دارد
                                                                در کف علم فتح حنینی دارد

                  از هاله رویش رخ مهتاب خجل
                                                             عشق است، ولی نام خمینی دارد

بسـی گفتیـم و گفتند از شـهیدان

شهیدان را شهیدان می شناسند

جاناني و جان برتو سپرديم و نمرديم                   در حرم نگاه  تو فسرديم و نمرديم

نقش است به پيشاني چين خورده زغيرت        ماجان به در از داغ تو برديم و نمرديم

ابرو گره در هم زده چشمان شفق رنگ           دندان به لب خويش فشرديم و نمرديم

اقبال نگون بخت نگر كين همه سر را               تا مرز قدم هاي تو برديم و نمرديم

ظرف دل بي حوصله جوش آمدو سررفت          خون دل جاري شده خورديم و نمرديم

يك عمر نفس آمد و برگشت و به تسبيح             سن دل بي عار شمرديم و نمرديم

ما زنده به عشقيم كه با عشق بميريم              صد مرتبه از داغ تو مرديم و نمرديم

بیا از شکفتن حمایت کنیم 

و با لاله تجدید بیعت کنیم 

و اینک شهیدان و میراث خون 

و اینک دل ما اسیر جنون

تغافل نصیبان جا مانده ایم 

و شرمنده لاله ها مانده ایم 

اسیر زمینیم و در بند خویش 

و هر روز غافل تر از روز پیش!  

سوال شهیدان ز ما روشن است

جوابی نداریم اما به دست!

پس از ما چه کردید،جاماندگان؟ 

ز فیض شهادت، جداماندگان؟

پس از ما کنار خدا مانده اید؟

هوادار آیینه ها مانده اید؟

پس از ما، شمایان بلا دیده اید؟ 

و یا جرعه ای زهر نوشیده اید؟  

پس از ما به "تزویر" لا گفته اید؟ 

به پیر حقیقت، "بلی" گفته اید

پس از ما،شهید ولایت شدید؟ 

و یا پیش مرگ امامت شدید؟

دریغ و دریغ و دریغ و دریغ

نگاه کن پدر این نقشه های ایران است

به من بگو که شلمچه کجای ایران است

شلمچه نیست در این نقشه های جغرافی

نگفته ای تو مگر کربلای ایران است ؟

عجیب اینکه در آن سرزمین خون افشان

پر ازدحام ترین جاده های ایران است

ز بس شهید که از آن بهشت آوردند

گمان کنم گل آب و هوای ایران است

گرفت نقشه ز دستم پدر و ابری گفت :

شلمچه ناحیه ی باصفای ایران است

برای رفتن اگر دل دلیل ما باشد

ز هر طرف بروی ابتدای ایران است

چه چشمه ها که نجوشید روی آن از خون

چه خونبهای گرانی برای ایران است

ز گوشه گوشه ی میهن در آن پلاکی هست

شلمچه نقشه ی جفرافیای ایران است...

این هم شعری از حضرت آیت الله خامنه ای در مورد شلمچه :

ز آه سینه سوزان ترانه می سازم

    چو نی ز مایه جان این فسانه می سازم

به غمگساری یاران چو شمع می سوزم

            برای اشک دمادم بهانه می سازم

پر نسیم به خوناب اشک می شویم

        پیامی از دل خونین روانه می سازم

نمی کنم دل از این عرصه شقایق فام

            کنار لاله رخان آشیانه می سازم

در آستان به خون خفتگان وادی عشق

     برون ز عالم اسباب ، خانه می سازم

چو شمع بر سر هر کشته می گذارم جان

       ز یک شراره هزاران زبانه می سازم

ز  پاره های دل من شلمچه  رنگین است

سخن چو بلبل از آن عاشقانه می سازم

سر و دل و جان را به خاک می فکنم

برای قبر تو چندین نشانه می سازم...

ك خود راه گريه بست
تا اينكه اشك آمد و برگونه اش نشست

آنقدر گريه كرد كه افتاد روي ميز
مانند يك پرنده كوچك دلش شكست

اين بار، با ستاره و شب جمله اي بساز
سارا، اشاره كرد به آن راه دوردست

ده سال مي شود پدرم رفته آسمان
خانوم اجازه! رفته ولي برنگشته است

خانوم، خنده اي زد و پرسيد: دخترم!
در جمله هاي ناقصت اصلاً ستاره هست؟!

ترسيده بود نمره اش اين بار كم شود
خانوم! شب...!؟ دو مرتبه بالا گرفت دست...
خانوم اجازه! هيچ شبي بي ستاره نيست
شايد سكوت جمله من بي ستاره است

اما درست وقت نوشتن دم سحر
بابا ستاره بود و در جمله مي نشست...

        رقص رقصي بي امان، درهاي وهوي آتش است
        مرد، تنها با خدايش روبه روي آتش است
       او سياوش نيست آيا،با نگاهي ملتهب؟
       آتش عشق است در رگهاي او جاري شده ست
       او كه خونش تا هميشه آب روي آتش است
       بي كمان از آب و خاك و آتش او را آفريد
        اينكه آن خاك عشق و اينكه اوي آتش است
        دارد اين آتش دوباره سخت مي سوزد، مگر
        بال هاي شرقي ققنوس روي آتش است!
        باز آتش شعله شعله اشك مي ريزد، هنوز
        مرد خاكستر شده بغض گلوي آتش است...

آه! اي درخت زخمي زيتون بلند شو
زخمي ترين تيغه ي صهيون بلند شد
اي نخله هاي دجله براي تو بي قرار
اي اشك هاي سرخ تو كارون، بلند شو
اي ديرپاي سبز هميشه در اهتزاز
اي بي شكيب بوي تو جيحون بلند شو
بي تو بهار نقش زمستان ديگريست
اي حال باغ بي تو دگرگون بلند شو
با «غزه» از دوباره شكفتن سخن بگو
از سرخ سرخ بستر پر خون بلند شو
«قانا» به كوه قامت تو تكيه داده است
اي شانه هاي تكيه ي گردون بلند شو
يك تيشه گر زدند تو صد ريشه تازه كن
آه اي درخت زخمي زيتون بلند شو!

تابيدي از اوج افق
از اوج افلاك
بر پهنه ي خاك
از موج لبخندت سحر
مهتاب را چيد
از كهكشان سينه ات
خورشيد جوشيد

در سايه سار آه تو
غم، شعله ور شد
از نم نم اشكت


نگاه آب، تر شد
وقتي تو را ديد آسمان
شد صاف و آبي
خورشيد هم
از غنچه ي لبخند تو
شد آفتابي
در رويش اشكت
سحر
مهتاب روييد
آب زلالي نگاهت
قطره اي چيد
تو
يباترين تفسير و شعر پاك مردي
شهر شهادت را تو آخر فتح كردي

بمب وقتي كه خوشه چين افتاد دست هاي تو بر زمين افتاد
دست هاي گره گشاي تو تا كه بالا زد آستين، افتاد

لاله كاري شد آسمان يكدست تا دو دست تو روي زمين افتاد
خم به ابروي خود نياوردي كي به پيشاني تو چين افتاد

عشق تا گرد و خاك بر پا كرد نقش آيينه بر جبين افتاد
چشم بستي بر آب و آيينه زخم هاي ستاره چين افتاد

دل نبستي به اين آن هرگز از دو چشم تو آن و اين افتاد
دل به سرخي سيب ها دادي دل ز دست تو اينچنين افتاد

عشق تكليف شرعي دل شد چه«خروشي در اهل دل افتاد»
بر لب از اشك شوق،پي در پي شور يا رب العالمين افتاد

آه سردي كه از دلت برخواست چون منور چو آتشين افتاد
بدنت مهر خورده و بر صحرا پاره هاي صد آفرين افتاد

چشمت از بند صبح شد آزاد از سحرگاه ، گاه و سين افتاد
ذره بين است عشق و خواهد سوخت هر كه در زير ذره بين افتاد

پشت دريا به آسمان وصل است پشت چشمت سه نقطه چين افتاد
تا سبكبال تر روي در اوج چبرئيلي شد ، « امين» افتاد

دست پر را به آسمان بردي دست خاليت بر زمين افتاد
متولد شدي در عاشورا سالگردت به اربعين افتاد...

توآن سرباز بی نام و نشانی
که با نام و نشان کاری نداری

نمی خواهی که نامت را بدانند
شهید راه اسلامت بخوانند

تو از نام و نشانها بی نیازی
که دادت حق نشان سر فرازی

بسا ستاره که گمنام و از نظ دورند
ولی چراغ سپهرند و چشمه نورند

به لوح عرش بود نامشان نه لوح مزار
ستارگاه سپهرند گرچه در گورند

                  گـر تـو داری هـوس کـرب و بـلا بـسـم الله...

ز كاروان رفیقان چرا نشانی نیست ؟ 

برای گفتن درد دلم زبانی نیست

برای اینكه به كوی حبیب خود برسم

من غریب چه سازم كه كاروانی نیست

چه چهره های قشنگی كه بوی مهدی داشت 

شبیه همسفرانم كه دل ستانی نیست

اذان جبهه سحرها دل از همه می برد 

چو رفت روح نمازم دگر اذانی نیست

خوشا گلی كه به خاك حبیب خود افتاد

نشان ز جسم غریبش جز استخوانی نیست

مرا نبود لیاقت كه رخت خون پوشم 

كسی كه وصل به دنیاست ، آسمانی نیست

چه عاشقان جوانی كه پیر ره بودند ...

 به شور عشق شهیدان دگر جوانی نیست !

وقتی رفیق رفت ،زخود نا امید شد

آنقدر گریه كرد كه باران شدید شد

جا مانده بود از همه دوستان خود

در فكر استخاره و راه جدید شد

یك لحظه شد هوایی مشهد دلش ، پرید

از پشت خاكریز شبی ناپدید شد

آغوش باز كرد خراسان به سمت او

وقتی كه عاشقانه به مشهد رسید شد

قفلی به آن ضریح مطهر شبانه روز

رمز رضا رضا به زبانش كلید شد

آقا قسم به مادر پهلو شكسته ات

اینجا نمی توان ز شما ناامید شد

می گفت شاید اینكه لیاقت نداشت

اما گرفت حاجت خود را و دید شد

یك هفته بعد ، حمله ی والفجر هشت بود

 آمد خبر كه عاشق مولا، شهید شد

شهدا

رفتند جوانان پر از عشق خمينی

رفتند پر از تاب و تب و شور حسينی

رفتند سبک بال از اين خرمه ی ننگين

رفتند چه زيبا رسيدند به رويای خميی

آری،رفتند جام عشق سر کشيدند

رفتند کربلا چه مظلوم پر کشيدند

پر عطش رفتند ز خشکی تا به دريا

يا حسين گفتند و جام نيکی سر کشيدند

رسيدند عاقبت امواج پر عشق بر بهشت

الوعده وفا کرد خداوند بزرگ نيک سرشت

بر سر در عرش اين گونه نوشتند بخوان

ما بنده ی عشقيم و تو آن خان بهشت

دم رفتن ميگفتی بازميگردم بايد کمی صبر کنم

حالا بگو تا کی تحمل اين زجر کنم

بعد از شما ای گل های بهشت

ديگر چگونه آهنگ ديدار کنم

رفتيد سفر خوش زما ياد کنيد

در نزد خدا ی تعالی شفاعت کنيد

آن دم که به ديدار مهدی موعود شرفياب شديد

يادی زدل تنگ و پر غم ما هم بکنيد 

شاعر:امير متين صدر